Hij liep altijd voorzichtig in het bos. Hij snuffelde, speelde wat, maar durfde niet voluit te gaan. Bang om tegen een boom aan te botsen.

Op een open plek of op het strand kon hij wel eens een ‘gek uurtje’ hebben. Dan bleef hij maar rondjes rennen. Kon niet stoppen, was uitgelaten, blij; er was niets in de buurt dat hem hinderde.

 

Rakker

Door staar aan beide ogen is mijn hond Rakker al sinds zijn jonge jaren slechtziend. Hij is er met zijn 7 jaar helemaal aan gewend en weet zich goed te handhaven.

Maar vorige maand is hij geopereerd. Hij kan hij nu zien, met één oog.

En? Vraag je je af. Hoe is dat nu? Dat moet toch een enorme verandering zijn? Een fantastische verbetering van zijn leven?

Buiten schrikt hij inderdaad minder van het verkeer en van honden die ‘ineens’ voor zijn neus staan. Binnen is hij rustiger.

 

Verkennen

Maar ik zie dat het in stapjes gaat. Langzaam ervaart hij dat zijn wereld groter is geworden en welke mogelijkheden dit beidt. Elke dag verkent hij en durft hij meer.

Rakker moet nog wennen.

Maar wij ook.

Sinds afgelopen weekend mogen we het weer allemaal: uit eten, naar de bioscoop, in een collegezaal zitten, een sportwedstrijd bijwonen en op kantoor werken.

Gewoon naast elkaar, zonder anderhalve meter ertussen. Met een coronapas, dat wel, als je naar horeca of theater gaat.

Testen voor toegang is nu de norm. En het aanbod is gigantisch. Je kunt nu naar veelbelovende voorstellingen die niet verder kwamen dan de première. Favoriete bands gaan eindelijk weer op tournee.

 

Nieuwe realiteit

Maar we gaan nog niet, niet in grote getale. ‘Het publiek laat het afweten’, hoor ik van organisaties. Voorheen frequente bezoekers zeggen dat ze weer moeten wennen aan meerdere avonden van huis zijn.

Ook gehoord: ‘Het zit niet meer in mijn systeem, naar de film gaan’. ‘Er kan wel gezegd worden dat het weer normaal is, maar zo voelt het nog niet. Met zijn allen zo dicht op elkaar.’ Anderen hebben bezwaren tegen de verplichte QRcode.

Het is weer een nieuwe fase. Een nieuwe realiteit, zo je wilt. Die lijkt op de oude, maar dat niet is. En we verwachten dat we er zo instappen.

 

In gesprek

Ik denk dat we het weer ‘stap voor stap’ moeten doen. Beseffen waar we vandaan komen, wat we allemaal hebben meegemaakt, dat we moeten wennen. Het gesprek daarover voeren.

En als we dat toch doen, samen kijken hoe het anders en beter kan. Want die kans biedt dit moment ook!

Hoe creëer je vernieuwing in coronatijd?

Lees het in het blogboek!