Het is stil in huis, het huis waar de jongen woonde. Geen stemverheffing, gestommel op de trap of zoekacties naar spullen die kwijt lijken. Geen schaterende lach om een zelf gemaakt grap.
Het gat in de harten is er nog. Soms komt het ongeloof terug, is dit echt voor altijd? Een andere keer steekt een boosheid om de onrechtvaardigheid de kop op.
In actie komen
Maar het zwaarst is het begin van de dag. In beweging komen, terwijl je stilstand voelt. Wilt voelen. Want waarom in actie komen, waarom doorgaan? Elke dag weer begint met het besef. Het gemis.
In april was het ook stil in de culturele sector. Theaters, musea, poppodia en bibliotheken waren dicht. Bij gebrek aan zicht op hoe lang het gaat duren, waren er weinig plannen te horen of blije aankondigingen van nieuwe producties of activiteiten.
Maar wat gebeurde er achter de schermen? Was het daar werkelijk zo stil? Wordt deze tijd gebruikt voor zaken waar in normale tijden weinig ruimte voor is, zoals reflectie, herbezinning, vernieuwing?
Doen wat we al deden
In het artikel Een jaar tussentijd in de Theaterkrant [link] wordt de mening gedeeld dat het afgelopen coronajaar daar niet voor gebruikt is.
“Er is weliswaar geen theater open, maar we gaan voort zoals we altijd al deden”.
“We gebruiken de tijd niet voor nieuwsgierigheid en verdieping. Er wordt ofwel gewacht tot het over is, ofwel als een malle iets gedaan waarvan we denken dat het goed is, maar waar we niet goed over nadenken.”
Herken jij dat?
Inspannen voor verandering
Zelf zie ik van dichtbij hoe organisaties zich inspannen om deze tijd in te zetten voor het werken aan verbetering en verandering. Bij (film)theater De Lieve Vrouw formuleert het hele team een aangescherpte en urgente ambitie en de strategie die ervoor zorgt dat deze gerealiseerd gaat worden.
Een team van programmeurs en marketing medewerkers ontwikkelt bij poppodium de Melkweg nieuwe concepten voor straks: als het nieuwe seizoen opstart en het geluid weer mag aanzwellen.
Alle medewerkers van het Fonds voor Cultuurparticipatie gaan maandelijks met elkaar aan het werk zodat ze nog beter in staat zijn om de gewenste impact te bereiken de komende jaren.
Huizen voor reflectie
En afgelopen vrijdag mocht ik ‘Eerst zien dan geloven’ ervaren van MeeMaakpodium CC Amstel. Wat bedacht was als een grootschalige co-creatie met gemeenschappen in drie gebedshuizen, was aangepast tot een fietstocht met intieme portretten, samengesteld door verschillende makers.
Onderweg spraken we over gemeenschappen en of je zelf tot één of meerdere behoort. En we zagen hoe deze gebedshuizen het gemeenschapsgevoel versterken, juist omdat ze plekken van stilte, reflectie en vertraging zijn.
Lukt het jou om ruimte te creëren voor jezelf en je werk en deze tijd te gebruiken voor reflectie? Voor het zetten van nieuwe stappen, hoe moeilijk dat ook is? En wat heb je daarvoor nodig? Laat het me weten!