In de blogmailing van december kondigde ik een pauzestand aan, omdat ik ziek was en een intensieve behandeling inging. Ik wist niet precies wat te verwachten, wel dat ik niet kon werken en jullie even niets van me zouden horen.
Ik heb ongelooflijk veel reacties op de mail gekregen. Jullie wensten me veel beterschap en alles wat nodig is voor herstel: rust, liefde, vertrouwen, levenslust, geMOEDsrust, kracht, energie, noem maar op. Een lotgenoot stuurde een mooi en hoopvol gedicht, van een andere lezer ontving ik tips voor inspirerende filmpjes.
Persoonlijk
Tot mijn verrassing zaten er ook veel bedankjes bij voor de inspiratie en de bemoedigende woorden. Sommige schrijvers daarvan heb ik nog nooit ontmoet. Zo schreef iemand ‘We kennen elkaar niet persoonlijk, maar je schrijven raakt me enorm.’
Ik kom er niet aan toe om iedereen persoonlijk te bedanken. Maar weet dat ik het allemaal heb gelezen. En dat ik me enorm gesteund heb gevoeld. Ik kon niet wachten om ons gesprek via deze mail voort te zetten!
Herstel van de sector
In de tussentijd heb ik mijn eigen herstelproces kunnen bestuderen en van de zijlijn gevolgd wat er in de sector speelde. Dat was natuurlijk weer veel, met het einde van de coronamaatregelen als belangrijke mijlpaal.
Ik zag en zie dat ik niet de enige ben die aan het herstellen is. De sector heeft zwaar geleden de afgelopen jaren. De Taskforce culturele en creatieve sector schreef in januari een Openings- en herstelplan met als centrale vraag: Wat is er nodig om weerbaar en wendbaar uit de crisis te komen?
Het antwoord en daarmee de vraag aan de politiek zit in middelen en maatregelen. Beiden zijn nodig om het publiek weer terug te laten keren, om makers, artiesten en zelfstandig werkenden voor de sector te behouden en om ook in de toekomst een volwaardig programma-aanbod te kunnen bieden.
Herstel van ons allemaal
In feite zijn we allemaal herstellende. Daarom denk ik dat er naast de genoemde maatregelen en middelen nog meer nodig is: aandacht. Aandacht voor wat er is gebeurd, aandacht voor hoe we er nu bij zitten en aandacht voor hoe we nu verder gaan.
In het kader van verandering en innovatie schreef ik eerder al hoe ontwikkeling van de organisatie samenhangt met onze eigen ontwikkeling. Ik denk nu ook: ons eigen herstel hangt samen met de organisaties waarin en waarmee we samenwerken en het herstel van de sector.
Onderzoek
We kunnen niet gezamenlijk vooruit als we zelf nog niet zover zijn. We zijn niet weerbaar als we niet dichtbij onszelf zijn en weten wat we nodig hebben. We zijn pas wendbaar als we daarnaar kunnen handelen en in staat zijn om aanpassingen of vernieuwingen te realiseren.
Het lijkt me interessant om samen dit individuele en gezamenlijke proces te onderzoeken! Als ik alvast naar mijn eigen proces kijk, vallen me een aantal zaken op:
=> Het duurt langer dan je denkt
Ik riep in de vorige mailing: begin februari start ik weer met werken. Wel, dit blog bereikt je eind maart…
=> Herstel en opbouw lopen door elkaar
Het ene moment is rust nodig om te verwerken, het volgende moment kun je prima vol energie dealen met de nieuwe realiteit. Het wisselt af en verloopt soms rommelig. In ontwerpland is hier een mooi woord voor: fuzzy.
=> Hoofd en lijf gaan niet altijd gelijk op
De opdracht die ik mezelf gaf in de blog van december was helder, ik wist kennelijk al wat ik moest doen. Toch duurde een paar maanden voordat het echt landde en ik voelde wat nodig was.
=> Delen zorgt voor helen
Openheid naar jullie maar ook naar de mensen in mijn directe omgeving maakte de weg vrij voor veel bijzonder contact. Op het moeilijkste moment in de behandeling voelde ik me meer gedragen en geliefd dan ooit.
Het lijkt me interessant en inzichtrijk om het verdere herstel en de opbouw samen te onderzoeken! Ik ben benieuwd hoe het met jou gaat en hoe ik je hierbij kan steunen of inspireren. Ik heb daarom enkele vragen opgesteld. Zou je daar even naar willen kijken? Het beantwoorden duurt een paar minuten. Ik hoor graag van je!
Hoe inspireren en steunen we jou het beste?
Denk mee en geef jouw mening!
