Moeilijke gesprekken oefenen

Wat fijn om zoveel reacties te ontvangen naar aanleiding van mijn vorige blog. Het is fijn om terug te zijn!

Eén opmerking bleef hangen: je komt terug in een moeilijk cultuurlandschap. Het is inderdaad een lastig politiek klimaat voor de kunsten. Tegelijk is er zoveel meer aan de hand in de maatschappij waar we onderdeel van zijn; wat er speelt en wat we dagelijks voorbij zien komen in de (sociale) media is groter dan kunst en cultuur. Veel groter.

 

STEM LATEN HOREN

Dat houdt mij niet tegen en ik hoop jou ook niet. Het roept eerder op tot deelname. Niet tot harde stellingname en een bijdrage aan grotere polarisatie. Maar je stem laten horen, voor jou of voor anderen, is belangrijk deze dagen.

Niet makkelijk, het dagelijks nieuws kan behoorlijk verpletteren. Misschien zoek je ook naar hoe je aan het discours wil bijdragen. Maar dat is wel wat we met kunst zo goed kunnen: een ander perspectief tonen, vragen stellen en: raken, het hart aanspreken.

 

EEN OPEN HART

En dat is wat we nodig hebben: een open hart. Een hart dat kan luisteren. Ook, nee juist, als dat hart vol pijn zit. Het moeilijkste dat er is!

“We moeten elkaars pijn zien en begrijpen. Daar vindt de ontmoeting plaats” eindigt het interview met theatermaker Jaïr Stranders in de Volkskrant afgelopen week.

Dat is een mooie missie: ontmoetingen faciliteren. Het is zoeken als organisatie, kan ik me voorstellen. Balanceren misschien. Want hoe reageren stakeholders zoals overheden, partners, publiek of buurtbewoners? Met welke moeilijke gesprekken word je geconfronteerd?

 

OEFENEN

Als ik nu naar de sector kijk na 3 jaar afwezigheid, dan zie ik dat een aantal organisaties echt een begin heeft gemaakt met het voeren van moeilijke, soms pijnlijke gesprekken. Intern bijvoorbeeld in het kader van sociale veiligheid of inclusie. En misschien komen daar lastige gesprekken bij, omdat je afscheid moet nemen van mensen of partners vanwege lagere toegezegde subsidie. Ik denk dat het hoe dan ook vaker van ons gevraagd zal worden: het voeren van pijnlijke gesprekken.

Zelf herken ik me in de zin die ik onlangs hoorde “Ik ben ontvankelijker geworden, nu ik pijn heb gekend.” Geconfronteerd geweest met pijn maakt minder angstig. Waar ik voorheen weg wilde van het ongemak, durf ik er nu bij te blijven. Het aan te kijken, te benoemen. Niet dat ik geslaagd ben hoor, voor deze cursus 😀 . Het blijft oefenen.

Het is een belangrijk om er nog vaardiger in te worden. Om de kunst van het luisteren verder te ontwikkelen. Van hart tot hart te spreken. In het moeilijke cultuurlandschap én in het leven van alledag.

Herkenbaar? Laat het me weten.