Hoe gaat het met je? Wat een proces maken we allemaal door in deze weken van de Corona-crisis en de sluiting van onze organisaties!

De situaties zijn heel verschillend. Sommigen van ons hebben het razend druk, anderen hebben het rustig en bij weer anderen is het werk helemaal stil gevallen.

Maar als ik door mijn oogharen kijk, dan zie ik ook overeenkomsten in wat we meemaken. Ik ben benieuwd of jij deze fasen herkent in hoe jij de afgelopen weken hebt beleefd.

PROCES

De eerste fase is natuurlijk de fase van de schrik. De schrik van het virus dat zich zo snel verspreidt en de schrik dat alle podia dicht moeten. Een onwerkelijk gevoel, dat alles in zo korte tijd tot stilstand komt.

Die schrik vertaalt zich snel in adrenaline. Die hebben we ook nodig voor het nodige crisismanagement. Voor het omboeken van voorstellingen, overheidssteun aanvragen voor loonkosten en het in kaart brengen van lopende kosten en gemiste inkomsten bijvoorbeeld.

In deze doe-stand komt ook snel de vraag naar boven: wat kunnen we wel doen? Musea bieden virtuele tours aan, gezelschappen zetten voorstellingen online en educatiemateriaal wordt gedeeld met scholen en ouders.

Na de adrenalinestoot komt de stilte. Het werkt valt weg of is rustiger. Het belangrijkste is veel contact te hebben met familie, vrienden en relaties en te horen hoe het gaat en of iedereen gezond is.

In de stille fase vertraagt de tijd en klinkt een roep om bezinning. Er komt ook ruimte voor emoties, want wat een ellende komt dichtbij door de verhalen van bekenden of via de media.

Er komt duidelijkheid over hoe lang het nog gaat duren. En langzamerhand komt de gedachte op: hoe verder? In de praktische zin: hoe starten we het werk straks weer op.

5 FASEN

Maar ook vragen die ander denkwerk vragen. Willen we verder zoals het was, kan dat? Wat betekent deze crisis voor de langere termijn? En hoe willen we de komende weken, maanden gebruiken?

Het zijn nog kleine stapjes, maar we komen in beweging. We gebruiken we deze tijd om iets nieuws uit te proberen, te testen en ons zo goed mogelijk voor te bereiden op wat komen gaat.

Ik beschrijf het als 5 fasen, maar ze volgen elkaar natuurlijk niet altijd netjes op. Ze kunnen overlappen als dakpannen. En soms wordt je ineens helemaal teruggeworpen in een eerdere fase waarvan je dacht dat je dat nu wel achter de rug had.

Herken je het? Bij jezelf? Bij anderen om je heen?

Wil je de stap van doe-stand naar denkwerk zetten?

Doe dan mee met de gratis mini-training Een stevig fundament